Όσοι με διαβάζετε, ξέρετε ότι δεν πάσχω από «ρομαντισμό για το παρελθόν». Δεν θα μιλήσω, συνεπώς, για τις αλάνες που βγαίναμε και παίζαμε εμείς, πολύ απλά επειδή πλέον δεν υπάρχουν. Μπορούν να υπάρξουν άλλα πράγματα, όμως, πάρκα με φύλαξη στις γειτονιές, ας πούμε. Μικρά, μεγαλύτερα, δεν έχει σημασία. Χώροι υπάρχουν. Αν γίνουν και ασφαλείς, οι γονείς θα πειστούν πιο εύκολα να αφήνουν το βλαστάρι τους να κυλιστεί και λίγο με τους φίλους του στα χώματα, χωρίς να είναι από πάνω και να του ουρλιάζουν στα τρία μέτρα.
Βλέπω κάποιες φορές πιτσιρίκια να παίζουν μπάλα στον δρόμο, εδώ στο προάστιο που μένω, και σκέφτομαι ότι αυτό είναι προνόμιο μόνο όσων ζουν σε περιοχές σχετικά ασφαλείς και ήρεμες, με άπλα και όχι πολλή κίνηση. Στέκομαι και τα χαζεύω και φαντάζομαι πόσο καλύτερος θα γινόταν ο κόσμος μας με μια ώρα λιγότερο οθόνη και ένα γδαρμένο γόνατο καθημερνά.
Και πόσο λιγότερες πενθήμερες αποβολές θα χρειάζονταν.
**Απόσπασμα από την καθημερινή στήλη της Μαρίας Δεδούση στο political.gr. Βρείτε εδώ (στη σελίδα 11) ολόκληρο το κείμενο που έχει τίτλο «Το μπούλινγκ και η γενιά που μεγάλωσε μπροστά σε μια οθόνη».
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.